Mars met gemengde gevoelens

Door Justine

Was u zondag 10 oktober één van de 30.000 - of 20.000, 25.000, 50.000, echt niet waar het over zou moeten gaan - aanwezigen in Brussel op de klimaatmars? En welk gevoel hield u over aan deze dag? Misschien stapte u tegen de middag, net als ik, vol enthousiasme op een overvolle trein. Blij om al die medebetogers te zien! Of was het voor u de eerste keer en had u toch wat stress over hoe de dag zou verlopen? Mijn dag was er één van gemengde gevoelens.


Bij aankomst in Brussel-Noord komt de muziek en de aanstekelijke drukte van de al aanwezige betogers me tegemoet. “Dit wordt een topeditie,” dacht ik. De duizenden mensen zetten zich op het afgesproken uur in beweging en een energieke jongeman zet voor een groep Greenpeace betogers het scanderen in gang. On est plus chaud, plus chaud… ! Hij zal er wellicht een hese stem aan overhouden maar het werkte heel aanstekelijk!


Ik wandel doorheen de verschillende groepen en organisaties. Greenpeace, WWF, Natuurpunt, 11.11.11, politieke partijen, vakbonden, Grootouders voor het Klimaat, Tegengas. Van het begin tot het einde, overal waren mensen “op een opgewekte manier boos”.* Want ja, iedereen loopt lachend, zingend, springend en klappend door de straten van Brussel, maar nee, we doen dit niet omdat ‘het een leuke activiteit is op een stralende herfst-zondag’. We doen dit omdat we boos zijn, radeloos, teleurgesteld, wanhopig.


Terwijl de laatste betogers in het Jubelpark toekomen en de speeches op hun einde lopen keer ik huiswaarts. In de straten van Brussel en in het station heerst er nog een drukte. De politie leidt alles in goede banen en het lijkt even of de hele wereld de urgentie van de klimaatcrisis begrijpt.

Maandagmorgen scroll ik neerslachtig door de nieuwsberichten. De grote betoging van 70.000 deelnemers is al geleden van 27 januari 2019. In de tussentijd trokken nog tienduizenden mensen naar Brussel om actie te vragen zoals gisteren. En nog ontbreekt kordaat klimaatbeleid. Mijn neerslachtigheid slaat om in razende colère. Koffieslurpend lees ik de uitspraken van Ben Weyts in de Standaard: “Weyts not amused met aangekondigde schoolstakingen voor klimaat”. https://www.standaard.be/cnt/dmf20211010_95441847 Wel beste meneer Weyts - en alle anderen met een verantwoordelijke functie die menen deze studenten de les te moeten spellen - geloof me, de betogers in Brussel en de spijbelende studenten zijn ook ‘not amused’ over het beleid van de regering waar u in zit (en de regeringen daarvoor waar u ook in zat). Ze waren gisteren liever taart gaan eten bij de bomma en zitten tijdens de schooluren liever op hun bank dan in de regen op straat.


Die opgewekte boosheid is belangrijk, zo houden we het vol. Maar stop je razende colère niet te ver weg, we hebben hem nog nodig.




*De omschrijving “op een opgewekte manier boos zijn” komt uit een interview in de Standaard met Rajan, een student die samen met zijn familie deelnam aan de klimaatmarsen. Bedankt Rajan om dit gevoel zo mooi te omschrijven.” https://www.standaard.be/cnt/dmf20211008_97608072