Op een zonnige juni-ochtend verzamelen we aan het alom bekende standbeeld Fonske op het Leuvense Rector De Somerplein voor een eerste ‘zitting’ van Rebellion of One, de eerste van een hele serie verspreid over twee weken. De activist zal met een sandwichbord - langs de ene kant beschreven met een persoonlijke boodschap, langs de andere met een boodschap uit een MAPA (most affected peoples and areas) - op het plein gaan zitten. Fonske doet ook mee aan de actie, met zijn eigen op maat gemaakte bordje. De profetische waarde van zijn boodschap, “ik ben bang dat het water mij tot aan de lippen komt”, werd helaas enkele weken later pijnlijk duidelijk.

In de eerste weken van juni vindt de Belgische editie van de internationale Rebellion of One plaats in steden over heel het land. Het concept is eenvoudig. Je maakt een sandwichbord met langs de ene kant een persoonlijke boodschap, en langs de andere kant een boodschap uit de derde wereld. Met dit bord ga je dan op een publieke locatie zitten: een plein, een station, een overheidsgebouw, anything goes. Wil je je stoute schoenen aantrekken? Dan kan je op een kruispunt of een straat gaan zitten om fysiek het verkeer te blokkeren, maar dat is zeker geen vereiste voor een geslaagde actie.

Later in dezelfde week vindt er een zitting plaats op de grote markt in Leuven. Het is druk, de zon schijnt fel, de terrasjes zitten vol. Zoals bij alle zittingen vallen de voorbijgangers uiteen in grofweg drie groepen: zij die een korte blik werpen en niet reageren, zij die een kort bemoedigend gebaar maken of woordje zeggen, en tenslotte degenen die in een grote bocht omlopen. Slechts een enkeling uit zich negatief. Een jonge moeder met een klein kind geeft een schouderklopje. Het wordt even spannend als de politie opdaagt. De agenten die proberen de zitter te overtuigen weg te gaan vangen bot, en de actie mag doorgaan op voorwaarde dat het verkeer niet geblokkeerd wordt. In een klein gebaar van steun brengt een ober van een van de cafés aan de oude markt een flesje water. De actie gaat door tot de klok van de Sint-Pieterskerk half één slaat.

Het voorlopige orgelpunt van de Rebellion of One zijn de actiedagen in Brussel, waarbij zitters zich zowel op wegen en kruispunten als bij overheidsgebouwen en lobbyfirma’s neerzetten. De respons, ondanks de prominente plaats in de Belgische en Europese hoofdstad, was helaas beperkt. De machtige eurocraten die de Commissie en het Parlement binnen en buiten wandelden keken recht door de zitters heen, alsof ze er niet waren.

We hebben ons kwetsbaar opgesteld, we hebben ons zichtbaar gemaakt. De reacties, positief, negatief of onverschillig weerspiegelen de diversiteit aan meningen die nog leeft in de hoofden van de mensen. Rebellion of One was een krachtig signaal van een individuele activist in deze covidtijden. Maar vanaf het terug mag, zullen we er weer staan, niet als een eenzame zandkorrel in de machine, maar talrijker dan ooit!